DOGOTERAPIA Czym jest dogoterapia? Określeniem charakteryzującym terapię z udziałem zwierząt jest zooterapia. W wyniku przeprowadzonych badań stwierdzono, że psy doskonale spełniają warunki stawiane przy zooterapii, dlatego też wyodrębniono ten dział jako dogoterapię. Została ona zapoczątkowana w 1964r. przez amerykańskiego psychologa Borysa Levisiona. Na podstawie obserwacji stwierdził on, że dzieciom dotkniętym autyzmem mającym problem z nawiązaniem kontaktów międzyludzkich, z większą łatwością przychodzi budowa więzi ze swoimi psami. Można wyróżnić dwie podstawowe formy prowadzenia zajęć dogoterapeutycznych: I. "Spotykamy się i bawimy". Polega, to na naturalnych relacjach pomiędzy uczestnikami grupy dogoterapeutycznej a psami. Psy są dotykane, głaskane, wykonują polecenia, mają bezpośredni kontakt z ludźmi. Tego typu zajęcia są prowadzone przede wszystkim w domach dziecka, domach opieki, szpitalach. Głównym ich zadaniem jest kontakt emocjonalny ze zwierzęciem, jego wpływ na samopoczucie człowieka. Ma on na celu dostarczenie uczestnikom grupy jak najwięcej radości i satysfakcji z obcowania z psem. II. Dogoterapia, której celem jest konkretna pomoc przy leczeniu określonych schorzeń. W takich sytuacjach program spotkania jest ustalany z terapeutą, lekarzem, albo rehabilitantem. Określa się wtedy zakres czynności wykonywanych przez psa, które mają się bezpośrednio przyczynić do wspomagania leczenia danego schorzenia. Czynności, te mają formę zabawy i rekreacji. Do powszechnie stosowanych należą: 1. Wydawanie psu różnorodnych poleceń. Taka zabawa rozwija słownictwo i motywuje dziecko do mówienia. 2. Karmienie psów suchą karmą. Pacjent bierze do ręki karmę, przywołuje psa i tak utrzymuje rękę, aby pies mógł zjeść pokarm. Ma, to szczególne znaczenie u osób z przykurczami dłoni, zarówno dzieci jak i ludzi starszych. Jeśli występuje problem ze swobodnym rozprostowaniem palców, pies pomaga wyegzekwować ten ruch swoim nosem i pyskiem. Inną formą jest rzucanie karmy, które ma na celu rehabilitację ręki i wytrenowanie precyzji ruchu. 3. Chodzenie z psem na smyczy. Szczególnie dla dzieci, które nie robią tego na co dzień jest to wielkie przeżycie. Wykonując, tę czynność są tak zaaferowane, że zapominają o własnych ograniczeniach, które często hamują ich aktywność. Ma to też znaczenie u osób starszych, które czasami trudno zachęcić do ruchu.